Bitwa pod Limanową 1914

W ten czerwcowy dzień roku 1937 Lajos Radoychich z pewnością z sentymentalną refleksją stanął ponownie na Wzgórzu Jabłoniec. Wracały wspomnienia tego zimowego poranka sprzed 23 lat. Atak rosyjski, który miał miejsce po piątej, a który wydawał się jedynie prowokacją, odgłosy walki i pozorowanego rosyjskiego odwrotu. Wreszcie kontratak i wejście do lasku od tyłu przez jego podwładnych z 4 kompani, 10 Pułku Huzarów i widok masakry z udziałem „Czerwonych Diabłów” Muhra. Tego dnia Radoychich mógł ponownie pokłonić się bohaterom tamtych dni. Ale nie był sam na Wzgórzu. Przybył wraz z innym żołnierzem   Limanowej 1914 - Pálem Prónayem, a przede wszystkim Ferencem Julierem. Byli tutaj by dokonać rekonesansu placu boju i ich wizyta nie ograniczała się jedynie do Wzgórza. W te czerwcowe dni byli na Golcowie, Cieniawie, Starej Wsi. Zgromadzony materiał miał ubogacić jedną z najlepszych, węgierskich publikacji opisujących bitwę pod Limanową. Książka ta ukazała się jeszcze tego samego roku w Bu

W 1937 roku Archiwum Wojskowe Królestwa Węgier prowadziło wzmożoną działalność wydawniczą. Wydawane były opracowania traktujące o wyczynach oręża węgierskiego podczas Wielkiej Wojny. Trzeba było działać. W Austrii powstawały podobne opracowania, które nieco z innej perspektywy wskazywały interpretacje poszczególnych wydarzeń z tamtych lat. Poza tym czas posuwał się do przodu i odchodzili po kolei bohaterowie tamtych dni. Podobnie sytuacja miała się z bitwą pod Limanową. Wprawdzie w 1932 roku już prawie wszystko o bitwie napisał nieżyjący już Dezsö Molnár w pracy „Limanowa – węgierskie zwycięstwo”, ale pojawiły się nowe okoliczności. Z zagranicy wypłynęły nowe źródła wiedzy o bitwie, uczestnicy tamtych dni powydawali wspomnienia i pamiętniki, wielu z nich pozostawiło w Archiwum własne, pisemne niepublikowane relacje. Poza tym strona Austriacka, bardzo krytycznie wypowiadała się o roli Korpusu Szurmaya w tamtej bitwie, wysławiając zasługi dowództwa austriackiego, deprecjonując rolę W

Mocy i radości płynącej z tej Świętej Nocy, sukcesów w życiu rodzinnym i zawodowym, wielu nowych odkryć dla pasjonatów historii,                                                                       Nadziei nawet pośród największych ciemności,                                                                       Pokoju na świecie, w najbliższym otoczeniu i sercu,                                                                       Wszelkiego błogosławionego dobra w życiu codziennym Dla wszystkich odwiedzających blog i ich bliskich: życzy: ŁK Redaktor

Wiedziony chęcią poznania historii, kultury i niejako też... kuchni węgierskiej tegoroczne wakacje postanowiliśmy razem z szanowną małżonką spędzić na Węgrzech. Czasu wiele nie było, a kraj do małych nie należy. Jako, iż wcześniej zwiedziliśmy już Budapeszt postanowiliśmy zobaczyć coś innego, dotrzeć do podstaw   ich kultury, a taką znaleźć można z dala od huku wielkich miast. Wybór padł na północno –   zachodnie rejony, rozgraniczone od wschodu Budapesztem, a od południa   Balatonem, które nawet we wrześniu prezentowało się nadzwyczaj atrakcyjnie. Błękit wody potrafi oczarować – uwierzcie. Korzystając z okazji wyjazdu obiecałem sobie, że niejako po drodze odwiedzę Székesfehérvár i pomnik 10. pułku huzarów. Na nic więcej nie liczyłem. Wyjazd miał być przecież wakacyjny. Stało się jednak inaczej. Ale od początku.     Jak to sobie i żonie obiecałem w pierwszej kolejności pojechaliśmy do   Székesfehérvár, aby załatwić swoją prywatę a później miało być już tylko spontaniczne zwiedzani

W głębi Golców Kiedy w czerwcu 1937 przeciętni mieszkańcy Jabłońca,  Starej Wsi, czy Mordarki   zajęci byli sianokosami ich niezmącony spokój został poddany niewielkiej próbie. W okolicy pojawili się trzej wojskowi (najprawdopodobniej w obcych mundurach), którzy wędrowali po terenie od Cieniawy, przez Jabłoniec, Golców po Starą Wieś i   starannie dobierając plenery wykonywali zdjęcia okolicy. Nikt jedna nie zgłosił tego faktu na policję, nikt nie uznał iż mamy do czynienia z aktem szpiegostwa na rzecz obcego państwa. Dlaczego? Najprawdopodobniej goście poruszali się po okolicy w towarzystwie polskiego oficera wydelegowanego przez sztab generalny WP, albo zaopatrzeni byli w specjalne przepustki. Kim byli owi ludzie??????   c.d.n.

W załączeniu info o sobotnich i niedzielnych obchodach rocznicy w Limanowej. Kto może niech dołączy się do tych wydarzeń. Osobiście też nie jestem bezpośrednim widzem tego wszystkiego. Szkoda. Ale myślę, że to wszystko dopiero początek. http://limanowa.in/wydarzenia/news;wojskowe-atrakcje-na-rynku-inscenizacje-i-pokazy,20000.html http://limanowa.in/wydarzenia/news;rekonstrukcja-bitwy-pod-limanowa-zobacz-zdjecia,20007.html http://limanowa.in/wydarzenia/news;quot-echo-tego-czynu-odbijac-sie-bedzie-w-wiecznoscquot,20008.html http://limanowa.in/wydarzenia/news;burmistrz-podsumowuje-uroczystosci-100-lecia-bitwy-pod-limanowa,20023.html

Konferencje z Limanowej można oglądać już od 10-tej na internecie. http://limanowa.in/wydarzenia/news;quot-wielka-wojna-w-malopolsce-bitwa-limanowska-1914quot-ogladaj-on-line,19978.html

To, że rocznica może być celebrowana w takim kształcie jest zasługa wielu osób. Tak miejscowi pasjonaci promowali i zapraszali na wydarzenie w minioną niedzielę: http://www.ziemialimanowska.pl/pl/860/14332/niedzielny-zwiastun-obchodow-stulecia-bitwy-limanowskiej.html

Dziś mamy 9 grudnia 2014. Mija sto lat od drugiego dnia właściwych zmagań pod Limanową. Ten dzień to rozpaczliwa walka z czasem głównie od strony Golcowa. Mimo tragicznej sytuacji Monarchii udaje się rzucić do walki pułki 39 koszyckiej dywizji piechoty honvedu. Gdyby nie ta interwencja Rosjanie uderzyli by na tyły żołnierzy walczących w okolicach Żegociny. Obwodów nie było.   A dziś na lokalnym portalu ukazał się artykuł o naszej (z bratem działalności). Zachęcam do przeczytania i  pozostania z nami. Będą kolejne odsłony.   http://limanowa.in/wydarzenia/rozmaitosci;chca-obalac-mity-i-odkryc-na-nowo-historie-bitwy,19958.html

Mija sto lat od chwalebnych bojów jakie Legioniści Piłsudskiego stoczyli w okolicach Marcinkowic (5-6. 12. 2014). Ich działania stanowiło preludium do bitwy limanowskiej. Społeczność lokalna obchodziła tę rocznice już w październiku organizując między innym rekonstrukcję. Myślę, że dziś jest dobry czas by wrócić do relacji z tych obchodów. Szczegóły: http://www.sadeczanin.info/wiadomosci,5/komorowski-nie-przyjechal-na-bitwe-do-marcinkowic-ma-czego-zalowac,65329#.VISg2pV0y71

O. Muhr Zapraszam do przeczytania 10 - tej części odsłony historii bitwy na zakładce - fakty. Przed nami wielki finał. Mam nadzieję, że zaciekawiła Was ta historia. Pewnie będziecie pytać o źródła mojej wiedzy o Limanowej 1914. Wkrótce je poznacie, dziś Wam tylko powiem, ze pochodzą z Węgier.  

Muszę Wam powiedzieć, że się bardzo cieszę. Dlaczego??? Mija prawie trzy lata, kiedy na lokalnym portalu limanowa.in wyszedłem do Limanowian z artykułem pt. „Rozwój miasta w cieniu węgierskiego Wzgórza”. Snułem tam pesymistyczne wizje, że miasto nie wykorzystuje swojej szansy rozwoju związanej z promocją miejsca historycznej bitwy, i że   w świecie takie wydarzenia przyciągają turystów i   są oplecione pamięcią.   A na koniec o tym, że Limanowa jest miejscem pamięci historycznej Węgrów. Zresztą przeczytajcie sami ten artykuł i spójrzcie na czym staliśmy w 2011 roku: http://limanowa.in/wy-tu-piszecie;rozwoj-miasta-w-cieniu-wegierskiego-wzgorza,7685.html A dziś???? Wielkie dzięki zaangażowanym za wielkie i głośne obchody w mieście. Dzięki kilku zapaleńcom, którzy właśnie w tamtym czasie wierzyli i zaczynali działać. Dziś jest efekt. Inne miejscowości przespały rocznice, a Limanowa nie. Apeluję do wszystkich. To nie może być koniec. To musi być początek rozsławiania tej bitwy.

Na stronach Urzędu Miasta Limanowa jest już oficjalny program uroczystości 100-lecia bitwy limanowskiej. Szczegóły: http://www.miasto.limanowa.pl/pl/4906/12083/sto-lat-temu-miala-miejsce-bitwa-pod-limanowa-.html